باد

به نام خدا سلام؛ آدم اگه چيزي گم کنه، خيلي ناراحت ميشه. گم کردن، حس خيلي بدي داره. نمي‌دونم تجربه‌اش کردي يا نه. چيزي شبيه اينه که توي دلت يه خلاي ايجاد شه يا يه غم غريبي بياد سراغت. ولي از اون بدتر اينه که چيزي از آدم بدزدن. فرقي نمي‌کنه. اگر چيز بي‌ارزشي هم باشه که خيلي هم دوسش نداشتي، باز هم به شدت ناراحت ميشي. يه غم ناآشنا با چاشني خشم و دلخوري. يه معجون بدمزه که تا نچشي، درکش نمي‌کني. حتي اگه يه مداد بي‌ارزش ازت بدزدن. حالا تصور کن کسي خاک وطنت رو بدزده. تو رو از کشور خودت بيرون بندازه. خونه‌تو به زور صاحب شه. وسايل زندگيت، ماشينت، دار و ندارتو بگيره و زورت هم بهش نرسه. هيچ فريادرسي هم نداشته باشي. چجوري ميشه چنين چيزي رو حتي تصور کرد؟ واقعا چه حسي داره؟ غم؟ خشم؟ نفرت؟ حسرت؟ ... واقعا نمي‌دونم. ولي اينجوريه که مي‌بينيم مردم غزه با چهار روز آتش‌بس دوباره راه ميفتن به سمت خرابه‌هاي خانه و کاشانه‌شون. کي مي‌تونه بفهمه اونا چه حالي دارن؟ کي مي‌تونه تصور کنه؟ کي مي‌تونه حتي در موردش حرف بزنه؟ و فرموده‌اند: قلم اينجا رسيد و سر بشکست  باد...

به نام خداسلام؛مي‌گن وقتي چيزي از خدا مي‌خواي، دعا کن اول ظرفيتشو بهت بده. اما من فکر مي‌کنم خدا چيزي خارج از ظرف وجودي ما و بيش از اون بهمون نمي‌ده چون محال به نظر مياد. ما بايد قابليت دريافت داشته باشيم ديگه. پس اينکه گاهي مي‌بيني کسي ظرفيت موقعيت يا داشته‌هاشو نشون نمي‌ده، به اين علت نيست که عطاي پروردگار بيشتر از ظرف وجوديش بوده، بلکه ما درواقع "بي‌ظرفيت‌بازي" درمياريم! يعني خدا چيزي به ما عطا کرده که بايد شکرگزار و قدردانش باشيم اما بي‌جنبه‌بازي درمياريم و رفتار عجيب و غريبي نشون مي‌ديم. پس بي‌ظرفيت نبوديم، اما علاقه داريم بي‌ظرفيت‌بازي درآريم. ............... اصلا چالش چيز جذابيه: اگر بنا باشه خدا بر اساس ظرفيت ما بهمون ببخشه، آيا اين اسمش لطف و کرمه؟ آيا من اگر ظرفيت دريافت چيزي رو داشته باشم، مستحق دريافت اون نيستم و حق من نيست که اونو داشته باشم؟ مثال: من يه کاري انجام داده‌ام و بابت اون از  کارفرمام پولي گرفته‌ام. آيا اين پول، دستمزد و حق منه يا لطف کارفرما؟؟ پس اگر من ظرفيتي دارم، حق منه که مطابق اون نعمتي دريافت کنم: علت و معلول. پس نقش خدا چيه؟ آيا خدا کريم و جواد نيست؟ و آيا در شان کريم و جواد نيست که بدون چشم‌داشت ببخشه و بدون توقع و حتي پيش از درخواست کسي، بهش عنايت کنه؟ پس آيا سزا نيست که به ظرف طرف نگاه نکنه و عنايت کنه؟ يا اصلا نعمت رو با ظرفش ببخشه؟ انديشناکمندانه! باد...